Oproep: Coronacrisis Vraagt Om Nationale En Internationale Solidariteit

In een gezamenlijk statement pleit Heifer met 50 andere Nederlandse ontwikkelings- mensenrechten- en noodhulporganisaties ervoor dat steun aan ontwikkelingslanden en aan maatschappelijke organisaties in die landen onderdeel zou moeten zijn van de noodmaatregelen die het kabinet neemt.

In korte tijd is ons leven totaal veranderd. De wereld is overrompeld door de gevolgen van het virus. We zoeken naar een manier om met angst en onzekerheid om te gaan. Tegelijkertijd is het vooral de solidariteit met en de bescherming van de meest kwetsbaren die ons drijft.

Juist nu houden we rekening met elkaar. Zorgen we goed voor onze familie en vrienden en voor diegenen die het extra hard nodig hebben.

In Nederland worden stevige maatregelen genomen om de kwetsbaren te beschermen, de verspreiding van het virus tegen te gaan en de sociale en economische impact op mensen en bedrijven te verzachten.

Wat ons zorgen baart is dat de internationale coördinatie en solidariteit in de bestrijding en aanpak van dit grenzeloze probleem onvoldoende is. Ieder land heeft z’n eigen aanpak binnen de eigen landsgrenzen. Hoewel dat op korte termijn te begrijpen is, stopt het virus niet aan de grens. Deze pandemie kan alleen met een samenhangende, grensoverschrijdende aanpak worden gecontroleerd.

Wereldwijd zullen we solidair moeten zijn met de kwetsbaren. Dat zijn we als mensen aan onszelf en aan elkaar verplicht. Maar dat is ook noodzakelijk voor de wereldwijde volksgezondheid, en dus in het Nederlands belang. Ook voor de economie en onze sociale zekerheid is het beteugelen van deze pandemie essentieel.

De meeste ontwikkelingslanden staan op dit moment nog maar aan het begin van de epidemie en beschikken niet over een hoogwaardig gezondheidszorgsysteem, goede waterleidingen of een stabiele voedselvoorziening. De gezondheidszorg in deze landen zal zonder extra steun al snel bezwijken. Gemiddeld hebben deze landen vijftig keer minder artsen en twintig keer minder ziekenhuisbedden per persoon dan in Europa. Ook zal het virus bijvoorbeeld een impact hebben op de voedselvoorziening, en is betrouwbare informatie over het virus en de bestrijding daarvan een probleem in veel landen.

Om maar niet te spreken van fragiele staten die al jarenlang worden verzwakt door geweld en moeten omgaan met de situatie in vluchtelingenkampen en sloppenwijken. Miljoenen mensen leven dicht opeengepakt, zonder elektriciteit schoon drinkwater en met een gebrek aan voedsel. Hoe kunnen die veilig afstand houden tot elkaar en hun handen regelmatig wassen?

Bovendien dreigen maatregelen in sommige landen juist tégen mensen te werken en bestaande ongelijkheden te vergroten. We zien landen waar parlementen buiten werking worden gesteld en ruimte voor vrije pers, oppositie en mensenrechtenverdedigers wordt beperkt. Discriminatie versterkt zich en vrouwen- en meisjesrechten staan onder druk. Denk bijvoorbeeld ook aan gemarginaliseerde en vervolgde gemeenschappen, gemeenschappen, zoals de LHBTI-gemeenschap, die geen toegang krijgt tot goede gezondheidszorg, of vrouwen die structureel onderbetaald worden en risico’s moeten nemen omdat ze zich niet kunnen veroorloven om thuis te blijven.

Steun aan ontwikkelingslanden en aan maatschappelijk organisaties in die landen, is juist in deze tijd van crisis nodig en zou onderdeel moeten zijn van de noodmaatregelen die dit kabinet neemt. Tenslotte heeft António Guterres, secretaris-generaal van de Verenigde Naties, niet voor niets deze week landen opgeroepen om bij te dragen aan een internationaal noodfonds voor de aanpak van de coronacrisis.

Zonder internationale solidariteit ondermijnen we niet alleen de aanpak van de pandemie, maar ook de waarden van onze samenleving.